Πώς ορίζεται ο...Ποιητής;;

Περίεργο πράμα η Λογοτεχνία, πόσο μάλλον η Ποίηση. Καλή η πεζή λογοτεχνία μα <<καλουπώνεται>> ρε παιδί μου, δύσκολα <<αυθαιρετείς>> σε πεζό, συνεχές κείμενο με πλοκή. Με αρχή, μέση και τέλος. Στην Ποίηση το πράμα διαφέρει. Υπάρχει δυνατότητα <<αυθαιρεσίας>>, ασυνταξίας και ποιος είπε πως τα ποιήματα έχουν αρχή, μέση και προπάντων τέλος; Τα περισσότερα είναι συνέχεια άλλων ποιημάτων, τα οποία αποτελούν συνέχεια άλλων και άλλων και η αλυσίδα μας πάει πολύ πίσω στο χρόνο. Μα τούτο που με δέος στοχάζομαι είναι... τα ποιήματα που θα ‘ρθουν για να συμπληρώσουν, να συνεχίσουν την ιστορία των ήδη υπαρχόντων. Να ανοίξουν μια κουβέντα με την αιωνιότητα. Να χλευάσουν τον χρόνο που φθονεί και καυχιέται πως όλα μπορεί να τα αλλοιώσει, να τα ισοπεδώσει.
Μα ας αφήσουμε τα έργα κι ας πάμε στον γεννήτορα. Ποιος είναι ο Ποιητής ή –για να το θέσω και πιο ορθά- ποιος είναι άξιος να λέγεται ποιητής; Πολλοί έχουν γράψει ποιήματα –όντως ποιήματα, έργα τέχνης- μα λίγοι κατά την άποψη μου έχουν κατορθώσει να διαβούν το κατώφλι της ιδεατής πόλης των ιδεών. Ο Ποιητής έχει πολλά να κουβαλά, να σκέφτεται. Τον εαυτό του και τα βιώματά του, την κοινωνία μα τα καλά και τα κακά της, τις πολιτικές του αντιλήψεις, οι οποίες πρέπει να διέπονται από μια αγνή Δημοκρατία και μια βλέψη προς την αριστερά. Δεν νοείται καλλιτέχνης φασίστας ή ωφελιμιστής. Ο Ποιητής οφείλει να αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο, να παλεύει να αφυπνίσει το πλήθος, να παίρνει θέση! Μα να μη ξεχνά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Μια χρυσή τομή λοιπόν αναζητά ο Ποιητής ανάμεσα στα άπειρα θέματα που πρέπει να καλύψει. Μια παντογνωσία επί όλων! Σχεδόν όλων. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο το άτομο πρέπει να έχει απαλλαγεί από πάμπολλες πλαστικές κορνίζες της κοινωνίας του, του κατεστημένου. Υποχρεούται να αναζητήσει τον καθαρό Έρωτα μέσα στην φτήνια και τον εκφυλισμό της εποχής, της δικής μας εποχής. Καλείται να ακολουθήσει αρχές που ίσως τον απομονώσουν από όλους και από όλα, και για τις οποίες ίσως κυνηγηθεί. Ίσως κυνηγηθεί επειδή δεν μπόρεσε να κατανοήσει την διάκριση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους βάσει ενός τεχνητού, νόθου κριτηρίου(παράδειγμα φέρνω). Έχει υποχρέωση να μην υποκύψει σε συναισθηματισμούς, να μείνει αυστηρά στην Λογική ακόμα κι αν χαρακτηριστεί περίεργος, απόλυτος, τρελός.
Προσπάθησα να καλύψω το θέμα μου όσο μπορούσα. Δεν είμαι ο καταλληλότερος για να το θέσω επί τάπητος και να εμβαθύνω στο θέμα, όμως μερικά γενικά και στοιχειώδη θεωρώ πως τα κατ’ έχω. Όλοι θεωρούμε τους καλλιτέχνες ανθρώπους αλλόκοτους, που ξεψαχνίζοντας και εμβαθύνοντας χάνουν την ουσία. Είναι άνθρωποι με βαθειά ενσυνείδητη γνώση του ότι πρέπει να αφήσουν ένα κτήμα ες αεί και τους βασανίζουν τόσα. Ας τους επιτρέψουμε να έχουν τις παραξενιές τους, ως κοινοί θνητοί κι αυτοί.

Χρήστος Μαρούλης.