μεγάλη απογοήτευση για αυτό το άλλωτε περήφανο και φιλόξενο κρατος, γιατί η νεολαία του δεν ξέρει τι να κάνει. Φοιτητές εκτός Αθήνας και ιδιωτικών σχολών δίνουν ενα σωρό χρήματα για σπουδές και μόρφωση με τον φόβο της αποτυχίας των ονείρων τους και την εγκατάλειψη της πατρίδας τους. Μιάς πατρίδας με πολύ μεγάλη ιστορία αλλά πολυ αισχό αν θέλετε, παρών.
Θέλω να μοιραστώ το πως βλέπω τα πράγματα από την δική μου οπτική γωνία, για την δική μου ζωή και πιστέυω πως πολλοί άνθρωποι, μετανάστες και μη, σκέφτονται τα ίδια πράγματα. Έχω έρθει στην Ελλάδα σε ηλικία 9 χρονών, ζω εδώ τα ίδια χρόνια και έχω αγαπήσει αυτήν την χώρα για τις παραδόσεις της, τα όμορφα τοπία της, τους υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, τους αξιαγάπητους φίλους που έχω κάνει και για την κάθε καλή και κακή στιγμή που έχω ζήσει έδω. Την στιγμή που οι αξιότιμοι κύριοι προδότες ψήφισαν το δεύτερο μνημόνιο, ο φόβος για αναγκαστική επιστροφή στην πατρίδα μου με κυριάρχησε. Η χώρα στην οποία ήρθα για μια καλύτερη ζωή γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης 12.000.000 ανθρώπων.
Βλέπω τον τόπο όπου ήρθα για ένα λαμπρό μέλλον και μια καλύτερη ζωή να καταντάει σαν τον τόπο που άφησα πίσω μου. Μίζερος, χωρίς ελπίδα, με μισθούς (για τους τυχερούς που δουλεύουν) πείνας και καταδικασμένο μέλλον. Νιώθω πως είμαι σε αδιέξοδο. Άμα τα πράγματα (ω μη γένοιτο) χειροτερέψουν πάρα πολύ θα χρειαστεί να φύγω. Κάτι το οποίο για μένα θα είναι το τέλος της ζωής μου γιατί αυτόματα θα χάσω τους φίλους μου, θα διακόψω τις σπουδές μου και back home θα είμαι απλά ένας ανίκανος και μοναχικός νέος. Οι φίλοι εκεί δεν θα έχουν την όρεξή μου γιατί έχουν τις ζωές τους, κανένα αφεντικό δε πρόκειται να με προσλάβει εφόσον το μόνο που ξέρω είναι μουσική και δεν έχω προϋπηρεσία σε κανένα επάγγελμα. Άρα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμμα.
Φίλοι Έλληνες σε αυτόν τον αγώνα παλεύουν μαζί σας και αλλοεθνείς γιατί αγαπάνε αυτόν τον τόπο. Πλέον κανείς δεν είναι σε καλύτερη μοίρα απο τον άλλον. Κάποτε άκουγα ανθρώπους να εκφράζουν συναισθήματα λύπης για τους μετανάστες που αναγκάστηκαν να παρατήσουν τις πατρίδες τους, δυστυχώς τώρα βλέπω το αντίθετο και δεν με χαροποιεί καθόλου. Κάποτε άκουγα ανθρώπους να προσβάλουν τους μετανάστες και να τους καθιστούν "υπεύθυνους" για την ανεργία, να τους αποκαλούν με τα χειρότερα επίθετα απλά για να νιώσουν λίγο ανώτεροι μέσα στα πολλά κόμπλεξ τα οποία είχαν. Να τονίσω πως αυτοί οι άνθρωποι ήταν λίγοι, παρ'όλα αυτά οι λέξεις πονούν. Δυστυχώς κι εδώ βλέπω το αντίθετο. Ελπίζω όλα να πάνε καλά, αυτός ο εφιάλτης που ζούμε να τελειώσει σύντομα και να επανέλθει η ζωή μας στους κανονικούς ρυθμούς της.
Κι ένα τραγούδι για το τέλος, αφιερομένο σε όλους τους κατοίκους της Ελλάδος.
Ardino Αρης Selimaj,Σπουδαστής μουσικός
Άρη μου πόσο δίκιο έχεις. Σε καταλαβαίνω απόλυτα επειδή πάρα πολλοί από τους φίλους μου ανήκουν σε οικογένειες που έχουν έρθει από άλλες χώρες στην Ελλάδα πριν πολλά χρόνια για μια καλύτερη ζωή. Δυστυχώς η ζωή που βρίσκουν αυτή τη στιγμή εδώ πέρα είναι τραγική. Είμαστε δυστυχώς πολύ εγωιστές και κομπλεξικοί, όπως πολύ καλά το είπες, που ακόμα και τώρα που έχουμε πολλά δικά μας προβλήματα θέλουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους ξένους. Ντροπή μας! Ο ένας έπρεπε να βοηθάει τον άλλον και όλοι μαζί ενάντια στον "εχθρό" που άλλωστε είναι και κοινός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο το άρθρο σου. Μπορώ να πω ότι με συγκίνησε βαθύτατα από την αρχή μέχρι το τέλος!