Να μπούμε κατευθείαν στο ψητό. Η μεγαλύτερη μερίδα Ελλήνων ακροατών είναι φαρμακόγλωσσοι κράχτες οι οποίοι χωρίς ίχνος μουσικής παιδείας (δεν εννοώ θεωρίες, παίξιμο και διδακτέα πράγματα. Εννοώ ακούσματα) κράζουν καλλιτέχνες, μουσικά ιδιώματα, τραγούδια, άλμπουμς κι ότι έχει να κάνει με την μουσική. Φυσικά ο Ελλήν παντογνώστης δεν αρκείται μόνο στο θάψιμο της μουσικής, αλλά εγώ σε αυτό θα επικεντρωθώ. Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα γράψει για μύθους. Αυτοί οι μύθοι λοιπόν δημιουργούνται από τους ακροατές "φασίστες" οι οποίοι έχουν μια άποψη για όλα, χωρίς όμως να γνωρίζουν τίποτα. Δυστυχώς είναι τόσα πολλά αυτά που έχω ακούσει από φανς διαφορετικών ειδών αλλά και χρονολογιών, που έχω θυμώσει όσο δε πάει με τον ακροατή...
του 21ου αιώνα εν ελληνικό έδαφος. Σε αυτό το άρθρο θέλω να αναφερθώ και σε γεγονότα τα οποία με έκαναν να βγάλω αυτό το συμπέρασμα (σιγά μην είμαι ο μόνος αλλά τεσπα).
Ας ξεκινήσουμε με τους τυπικούς σκυλάδες οι οποίοι θέλουν ντέρτι, χορό και πόνο. Δε μπορούν να κατανοήσουν το headbang, το break dance, το βαλς, ουτε καν το ζεϊμπέκικο επειδή το μόνο που ξέρουν είναι να "σπάνε τις κορμάρες τους" Στιχουργικά τα ακούσματά τους περιλαμβάνουν αποκλειστικά τραγούδια χωρισμού/θλίψης και τραγούδια "πάει σε ξεπέρασα" Δε μπορούν να κατανοήσουν το ωμό ή βαθύ νόημα που έχουν κάποια κομμάτια γιατί η ζωή τους είναι μόνο γκόμενες/γκόμενοι και όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Κι έτσι οι Queen, Metallica, BB King, 2pac, James Brown δεν έχουν να τους προσφέρουν τίποτα.....οπότε ΚΡΑΞΙΜΟ!
Ίδια μυαλά με αυτούς κουβαλάει και μεγάλη μερίδα έντεχνων (ξέρω θα μπω τιμωρία για την αναισθησία μου αλλά ή μιλάμε ή κλάνουμε) Όταν οι περισσότεροι ακροατές του έντεχνου που έχω γνωρίσει είναι μονίμως βασανισμένοι από τα ερωτικά τους, κάτι θα φταίει γι αυτο. Ξαναλέω πως σέβομαι αρκετούς εκπροσώπους αυτού του είδους αλλά τα άρθρα λέγονται "Μουσικές αλήθειες" Πίσω στο θέμα μας. Ο έντεχνος θα κράξει τον οποιονδήποτε θήξει το υπέροχο μουσικό ιδίωμά του, οποιονδήποτε ακαλλιέργητο κι αμόρφωτο που δεν κατανοεί την ποίηση των στίχων. Και φυσικά τα γκομενικά του είναι το πιο σημαντικό γι αυτόν. Μπορεί να έχει τους καλύτερους φίλους στον κόσμο, παρ'όλα αυτά δηλώνει ΜΟΝΟΣ από την πρώτη μέρα που θα χωρίσει. ΚΡΑΞΙΜΟ ΛΟΙΠΟΝ σε όλους τους άμυαλους που σκέφτονται πως θα ζήσουν την κάθε μέρα χωρίς να υπολογίζουν τον σύντροφο που πρέπει να έχουν δίπλα τους.
Ας αλλάξουμε κατηγορία και να πάμε στους mainstream-άδες οποιουδήποτε τυπου. Δυστυχώς αυτοί υπάρχουν παντού. Στο Rock, στο Metal, στην ηλεκτρονική μουσική, στο Hip Hop, και που αλλού? Στο Pop. Βέβαια το Pop είναι απο μόνο του mainstream αλλά θα αναλύσω γιατί το τοποθετώ στο θέμα. Όλοι τούτοι θα κράξουν το οτιδήποτε άγνωστο/ψαγμένο σχήμα που δεν θα γεμίσει το Terra Vibe αλλα το Gagarin, που στο κινητό ή στο MP3 θα το έχει μόνο ένας από την δεκαμελή παρέα και που θα είναι κανονικότατα ΨΑΓΜΕΝΟ. Πιο αναλυτικά, είσαι ο στόχος τους όταν αντί για τους Iced Earth θα πας στους Amorphis, αντί για τους Nightwish θα προτιμήσεις τους Epica, αντί για τον Flo Rida θα προτιμήσεις τον Joell Ortiz, αντι για David Guetta θα προτιμήσεις τον Afrika Bambaataa και αντί για την Lady Gaga θα προτιμήσεις την Mandy Moore. Η προτίμηση δε σημαίνει απαραίτητα χλευασμός του άλλου σχήματος, αλλά δε πας με το ρεύμα. Αρα είσαι ο κραξοσυλλέκτης. Με λίγα λόγια ο mainstream ακροατής δεν θα δεχτεί εύκολα ένα καινούργιο άκουσμα γιατί πολύ απλά δεν είναι γνωστό, όχι απαραίτητα σε όλο τον κόσμο αλλά στον περίγυρό του. ΚΡΑΞΙΜΟ ΛΟΙΠΟΝ!
Επίσης μεγάλοι κράχτες είναι και οι παρελθοντολάγνοι. Δυστυχώς αυτοί είναι τόσο κολλημένοι με το παρελθόν που δεν θα έχουν ιδέα από καλλιτέχνες και κυκλοφορίες του '97 κι έπειτα. Κι αν έχουν; Τότε θα πούν τα χειρότερα λόγια. Για καλλιτέχνες αλλά και για δίσκους παλιών καλλιτεχνών που κυκλοφόρησαν την τελευταία δεκαετία. Γι αυτούς δεν υπάρχει θεραπεία. Ότι και να του δείξεις θα το βρίσει. Νέοι καλλιτέχνες; ΚΡΑΞΙΜΟ γιατί δεν είναι παλιοί. Τι να κάνουμε ρε φίλε που τα χρύσα χρόνια ήταν πριν δεκαετίες; Αυτό δε σημαίνει πως η μουσική σταματάει. Ούτε πως δεν θα βγουν πάλι χρύσα πράγματα όπως τότε. Give youth a chance γαμώ το κεφάλι σου.
Και φυσικά τελευταίοι και πιο πρήξες είναι οι σκληροπυρηνικοί οποιουδήποτε είδους που γουστάρουν μόνο βαρβατίλα και σκληράδα. Γι αυτούς δεν έχω να πω πολλά γιατί δεν χρειάζονται πολλά να ειπωθούν. Για ότι και να τους μιλήσεις πέρα απο ξύλο, θα σε πουν φλώρο γιατί είσαι μαλακός και ασχολείσαι με ευαίσθητα θέματα. ΚΡΑΞΙΜΟ ΛΟΙΠΟΝ.
Φυσικά οι κράχτες δεν αρκούνται μόνο στα είδη. Αρνητικός σχολιασμός πέφτει βροχή και με τις συναυλίες που γίνονται λόγω και καλά ακριβών εισιτηρίων και μη σωστής διοργάνωσης. Παρευρισκόμενοι σε συναυλίες προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν το performance, τους τεχνικούς και φυσικά τον κακό ήχο τον οποίο πλέον έχει κάνει καραμέλα ακόμα και ο Κουφοντίνας.
Μεγάλο θέμα προς συζήτηση οι κομπλεξικοί. Όσο και να μην τους θέλουμε στη ζωή μας, δυστυχώς πάντα θα ξεπετάγονται και θα εξαπλώνονται σαν ιός παντού. Τα λέμε στο επόμενο άρθρο το οποίο δεν θα έχει κακό χαρακτήρα.
Υ.Γ. σύντομα στο Blog θα αναρτήθουν συνεντεύξεις καλλιτεχνών από διαφορετικούς τόμεις της μουσικής. Ελπίζουμε να σας αρέσουν.
Ardino Αρης Selimaj - Register of Guitar Tutors/London College of Music
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου