Μέτρον ἄριστον: Epica – Requiem for the Indifferent [REVIEW]

Epica – Requiem for the Indifferent [REVIEW]

Οι ιπτάμενοι Ολλανδοί έκαναν πάλι το θαύμα τους.

Οι ολλανδοί symphonic metallers δεν έμειναν στάσιμοι στην εμπορική αναγνώριση που είχε το Design Your Universe και πήγαν ακόμα παραπέρα. Κατά πολλούς το DYO είναι το καλύτερο άλμπουμ τους (προσωπικά διαφωνώ) καθώς είναι πιο κοντά στα υπόλοιπα Female-fronted γκρουπ. Πιο εύπεπτος ήχος , πιο πιασάρικος , πιο εμπορικός από τα καθαρόαιμα συμφωνικά άλμπουμ (αριστουργήματα) Phantom Agony και Devine Conspiracy. Με το Requiem for the Indifferent όμως...
κάνουν ακόμα ένα βήμα. Σκληρός ήχος , άψογες μελωδίες , τρομερός συνδυασμός ανάμεσα στα βιολιά και τις κιθάρες και πιο progressive. Βάζουν ψηλά τον πήχη και σίγουρα έχουν υποψηφιότητα για το μέταλ δίσκο της χρονιάς/

Ο δίσκος έχει ως κύριο θέμα το τέλος μιας εποχής. Αν παρατηρήσουμε το εξώφυλλο βλέπουμε μια γυναίκα-ρομπότ με ένα barcode στο χέρι να προσπαθεί να γυρίσει στην φύση καθώς όπως βλέπουμε είναι περιτριγυρισμένη από μηχανήματα και πάει να αγγίξει ένα δέντρο και με αυτό τον τρόπο οι Epica θέλουν να δείξουν μια στάση κατά του ματεριαλισμού όπως έχουν δηλώσει. Πολιτική , θρησκοληψίες , δογματικές ακρότητες , περιβαλλοντικές καταστροφές καθώς φυσικά και η παγκόσμια οικονομική κρίση συνοδεύουν στιχουργικά την σκληρή μουσική του RFTI. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το ‘αφιέρωμα’ στον ‘άνθρωπο-απάνθρωπο’ που σκόρπησε τρόμο στην Νορβηγία. Συγκεκριμένα το πέμπτο τραγούδι του δίσκου , με τίτλο Internal Warfare έχει ως θέμα τον μακελάρη Μπρέιβικ.

Μουσικά ο δίσκος είναι Heavy. Απουσιάζουν τα πιασάρικα ‘χιτ’ με μοναδικό το single ‘Storm the sorrow’. Οι μελωδίες είναι τρομερές και κάθε κομμάτι επιφυλάσσει μια έκπληξη καθώς κανένα από τα κομμάτια του δίσκου δεν τελειώνει όπως άρχισε. Είναι εμφανώς πιο progressive από ποτέ χωρίς όμως να φτάνουν την υπερβολή. Το RFTI όπως κάθε δίσκος των Epica ξεκινά με μια εισαγωγή περίπου δυο λεπτών που στην ουσία είναι η εισαγωγή του επόμενου κομματιού. Συγκεκριμένα το Monopoly on Truth που είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου μαζί με την εισαγωγή Karma είναι μια ΕΠΙΚΗ έναρξη. Το τραγούδι έχει πολύ καλό ρυθμό , ωραίες εναλλαγές μια τρομερή χορωδία και απίθανο σόλο κιθάρας. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι το κλασσικό μεγάλο κάθε δίσκου των ολλανδών. 9 λεπτά pure symphonic metal. Το Delirium είναι η μπαλάντα του δίσκου ενώ τα κομμάτια avalance και deep water horizon είναι ‘ύπουλα’ καθώς νομίζεις ότι είναι μπαλάντες…αλλά κάνεις λάθος. Τα internal warfare και deter the tyrant είναι τα ‘θεατρικά’ αν μπορούμε να πούμε κομμάτια του δίσκου , με πολλά progressive στοιχεία. Και τέλος έχουμε το serenade of self-distraction που είναι ένα 10λεπτο instrumental κομμάτι εχοντας όμως χορωδία (που τελικά δεν είναι instrumental...απλά τα καμάρια τις Nuclear Blast εκδόσαν τον δίσκο χώρις τις φώνες στο συγκεκρίμενο τραγούδι...τι να πω.Αγόρασα αυθεντικό το CD για να έχει 'μούφα' τραγούδι -.-).

Φωνητικά ο δίσκος δεν μπάζει πουθενά. Η Simone όπως πάντα αποδεικνύει ότι δεν κάνει καριέρα λόγο της εκπληκτικής εμφάνισης της αλλά λόγο της εκπληκτικής φωνης της. Έχει βελτιωθεί ακόμα περισσότερο σε θέμα έκτασης της φωνής της και όλες οι νότες ψηλές η χαμηλές ακούγονται καθηλωτικές. Είναι δυναμική όσο δεν πάει. Παρόλα αυτά έχω ένα θεματάκι. Δεν άκουσα πολλά (σχεδόν καθόλου) λυρικά σημεία από την Simone , καθώς δεν υπήρχαν τραγούδια με φωνητικά mezzo-soprano όπως την μάθαμε στο cry for the moon , tides of time , chasing the dragon κλπ. Αυτό με ‘ξενέρωσε’ αρκετά μπορώ να πω ως φαν της μπάντας και νομίζω πως και οι υπόλοιποι φανατικοί της μπάντας θα έχουν ένα θεματάκι. Από την άλλη ο κάφρος ( με την καλή έννοια ) Mark περά από την εκπληκτική μουσική που γράφει είναι και ο δαίμονας’ της μπάντας ως δεύτερος τραγουδιστής στα ουρλιαχτά. Και ο συνδυασμός με την αγγελική φωνή της κοκκινομάλλας θέας δημιουργούν κάτι του στυλ ‘κόλαση-παράδεισος’ σε κάθε δίσκο των Epica.

Τελικώς , έχουμε έναν παρά πολύ καλό δίσκο. Οι μεταλάδες θα το προτιμήσουν ενώ οι ροκάδες θα θελήσουν λίγο από τον παλιό τους ήχο. Όμως μιλάμε για ένα δίσκο άκρως μελωδικό και καθόλου βαρετό. Κάθε κομμάτι έχει την γοητεία του. Ο δίσκος έχει διάρκεια μιας και ώρας αλλά αν τον ακούσετε σερί δεν θα καταλάβετε ποτέ τελείωσε. Ένα μπράβο λοιπόν από εμένα. Σίγουρα θα κάνει επιτυχία. Δεν θα πω αν είναι ο καλύτερος τους . Αντικειμενικά είναι ένας υπέροχος δίσκος αλλά για τα γούστα μου προτιμώ τα πιο συμφωνικά Phantom Agony και Devine Conspiracy. Ελπίζω να μας επισκεφτούν ξανά στην Ελλάδα για την παρουσίαση του δίσκου και γιατί όχι αν είμαι τυχερός να βγάλω και μια φωτογραφία με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου Simone ^-^