All About Rock: Anathema - Weather Systems [REVIEW]

Το μουσικό ταξίδι των Anathema έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Υπήρξαν από τις πρώτες και κυρίαρχες μπάντες του doom metal με τους δίσκους Serenade , Silent enigma , και eternity. Ύστερα ήρθε η εμπορική επιτυχία του Alternative 4 που έκανε τους Anathema από τις πιο δυναμικές progressive rock μπάντες. Ύστερα ήρθε το πιο ήπιο judgement και μετά κυριολεκτικά ο κακός χαμός. Πολύ μέτριοι δίσκοι που είχαν και ως αποτέλεσμα την αλλαγή δισκογραφικής ( πχ. A natural disaster με τα κομματια Flying , A natural disaster και τον 10λεπτο οργασμο Violence να ξεχωριζουν απο τα υπολοιπα εντελως αδιαφορα τραγουδια). Με την νέα δισκογραφική το come back ήταν μέτριο όσο δεν πάει με τον δίσκο ‘we are here because we are here’ που έμοιαζε σαν να προσπαθούσαν να αντιγράψουν τους Coldplay??? Ύστερα το μαγικό falling deeper που δεν έσωσε όμως την κατάσταση μιας και ήταν επανεκτελέσεις των παλιών death/doom τραγουδιών τους σε post rock ορχηστρική μουσική (ανακύκλωση). Το Weather Systems όμως είναι ένα νέο ‘διαμαντάκι’…

Μάλλον τα αδέρφια Cavanagh πήραν χαμπάρι πως το κλίμα είναι παράξενο και κάθισαν και έγραψαν τόσο υπέροχη μουσική ως ‘αποζημίωση’ των τελευταίων 10 ετών. Άλλαξαν για άλλη μια φορά τον ήχο τους (αυτήν την φορά ευτυχώς) . Δεν είναι πια η μετρία μπάντα του ‘we are here because we are here’ που το μονό που είχε να προσφέρει ήταν μονότονη ατμόσφαιρα , καθόλου rock και τίποτα που να σου μένει στο μυαλό. Οι ‘αναθεματισμένοι’ είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες αλλά πάντα έλεγα πως από την αριστουργηματική μπάντα του ‘A dying wish’ ,‘Fragile dreams’, ‘Forgotten Hopes’κλπ κατέληξαν σε μια μπάντα ‘progressive Πλιατσικας’! Κατάλαβαν ότι το Post Rock/ Alternative ήταν ένα στιγμιαίο λάθος και γύρισαν (στο περίπου) στα γνώριμα μονοπάτια του progressive rock. ( το χεράκι του έβαλε και ο Steven Wilson από τους porcupine tree που πίστεψε σε αυτούς και τους βοήθησε να ξυπνήσουν )

Πάντα , όπως και τώρα οι Anathema ήταν μια μελαγχολική μπάντα , με την καλή έννοια του όρου ‘ψαγμένη’ και με ποίηση αντί για μετρία στιχουργική. Με λίγα λόγια είναι μπάντα ψυχαγωγίας και όχι διασκέδασης! Τον συγκεκριμένο δίσκο οι φαν των Anathema θα τον αγαπήσουν ιδιαίτερα , καθώς επίσης πιστεύω θα έχει και εμπορική επιτυχία γιατί είναι μια νέα αρχή για τους άγγλους που μπορεί να τους φέρει πάλι ψηλά στην εκτίμηση των φίλων της καλής μουσικής. Στιχουργικά είναι ένας ρομαντικός δίσκος. Τα ερωτικά κομμάτια είναι παιχνιδάκι για τους Anathema χωρίς όμως να φτάνουν στο υπερβολικό γλυκανάλατο επίπεδο. Ο έρωτας είναι σκληρό και ‘βαρβατο’ συναίσθημα και η μπάντα ξέρει πώς να κάνει την κάρδια σου περιβόλι... Οι ερωτευμένοι θα λατρέψουν με πολύ μισός αυτό το άλμπουμ καθώς τα τραγούδια λένε ότι ένας άνθρωπος φοβάται να πει σε έναν άλλον.

Το πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι το Untouchable part 1. Γρήγορο κομμάτι με ωραίο finger played riff ακουστικής κιθάρας ενώ ακολούθουν οι ηλεκτρικές κιθάρες να συνοδέψουν την φωνή του εκπληκτικά ‘αναβαθμισμένου’ Vincent στην ‘απόγνωση’ του… I have to let you go…I have to let you go to find a way back home… Ύστερα έρχεται το Untouchable part 2 ως συνεχεία του προηγούμενου (σοβαρά;;) με παρόμοιους στίχους αλλά σε μορφή ακουστικής μπαλάντας με πολύ καλά πλήκτρα και με συνοδία της Lee Douglas ως μόνιμο τώρα πια μέλος της μπάντας. Έπειτα ακούμε τα πανέμορφα ‘the gathering of the clouds’ και ‘lighting song’ μέχρι να έρθει το κάπως αδιάφορο για μένα ‘Sunlight’. Από κει και περά ο δίσκος γίνεται ακόμα καλύτερος. Το 9λεπτο ‘the storm before the calm’ είναι απλά αριστούργημα. Στην αρχή με χάλασε ο ηλεκτρονικός ήχος της εισαγωγής αλλά μετά από δυο τρία ακούσματα καταλαβαίνεις πως αυτός ο δίσκος δεν θα ήταν τόσο κάλος χωρίς το συγκεκριμένο κομμάτι. Στην συνεχεία έχουμε το ‘the beginning and the end’ με το φανταστικό σόλο κιθάρας και το ‘the lost child’ που θυμίζει κάτι από τα μέτριας ταχύτητας τραγούδια του judgement όπως το θεϊκό One Last Goodbye. Και τέλος το επίσης 9λεπτο Internal Landscape που είναι πολύ ωραίο και κατάλληλο για να κλείσεις έναν δίσκο.

Είμαι λοιπόν σε πολύ ευχάριστη θέση να πω πως οι Anathema θα βγάλουν (επιτέλους) ξανά καλό δίσκο! Πολύ καλό δίσκο για την ακρίβεια. Πρέπει να καταλάβουμε (και να καταλάβω επίσης) πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγυρίσουν στις χρυσές εποχές του Silent Enigma όμως  ο τωρινός δίσκος θα είναι παράδειγμα προς μίμηση αν παραμείνουν σε αυτό το είδος. Αν αποφασίσουν να κάνουν πάλι αλλαγή στον ήχο τους ΜΑΚΑΡΙ να επιστρέψουν στις παλιές καλές μέρες... και επειδή είναι μάλλον απίθανο αυτό που ζητώ , απλά ας είναι και οι επόμενες δουλείες τους τόσο καλές όσο το Weather Systems!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5/10

Άγγελος Μώρος , Φοιτητής , Music ‘Φρικ’