Ειρωνική πόλις η Αθήνα

Και όντως είναι. Από σπόντα-και με μια μεγάλη δόση τύχης- μπήκα στην σχολή Τουρκικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Για το τμήμα και το τι διδάσκεται εκεί θα αναφερθώ εκτενέστερα σε άλλο άρθρο μου, προς ώρας θέλω να δώσει βάσει στο μέρος, στον τόπο στον οποίο στεγάζεται το τμήμα αυτό.

Στάση <<Πανεπιστήμιο>> του μετρό-και σ’ αυτό τυχερός ήμουν καθώς χρησιμοποιώ μόνο μετρό και μόνο για 6 στάσεις αν μετράω καλά- μες στο κέντρο της Αθήνας. Κατεβαίνοντας από το μετρό μόλις πέντε λεπτά με χωρίζουν από τη σχολή. Σ’ αυτόν τον μικρό περίπατο...
τι μπορείς να δεις στο κέντρο της Αθήνας…Παίρνοντας τον παράλληλο στην Ιπποκράτους λοιπόν περνώ ανάμεσα από Το Πανεπιστήμιο(είναι ένα κτήριο που το λένε έτσι, μη με ρωτήσετε γιατί)και την Εθνική Γεννάδιο Βιβλιοθήκη(σπουδαία κτήρια),περνάω από τη νομική, διασχίζω την Λεωφόρο Αλεξάνδρας(δηλαδή απέχω μοναχά λίγα λεπτά από τα Εξάρχεια) και έφτασα! Συγχωρέστε με που γίνομαι τόσο σχολαστικός με την ακριβή τοποθεσία και οριοθέτηση της πεντάλεπτης αυτής διαδρομής μου….έχω τον σκοπό μου.

Τι θα δείτε αν ακολουθήσετε αυτή τη διαδρομή ανάμεσα στα τόσα μεγαλειώδη και πολυσήμαντα κτήρια και δρόμους που φέρουν ονόματα με ιστορικό κύρος; Μια ζούγκλα. Έναν αγώνα επιβίωσης. Πόλεμο. Περνώντας ανάμεσα από Το Πανεπιστήμιο και την Γεννάδιο, σ’ αυτό το στενό στ’ αριστερά και στα δεξιά συναντάς δεκάδες μικροπωλητές με τους πάγκους τους να έχουν ότι λογής πραμάτεια θελήσεις. Πίσω τους σε απόσταση τριών μέτρων από όποιον διέρχεται(και από περνά πολλής φοιτητόκοσμος πιστέψτε με)βλέπει κανείς ανθρώπους να γδύνονται για να βρουν φλέβα. Μακάβριο; Πιο πάνω ακριβώς απέναντι από την νομική είναι ένα παρκάκι-καταυλισμός αστέγων άσπρων-μαύρων. Διακρίνεις κανονικά τις απλωσιές που έχουν με σπάγκο δεμένες από δέντρο σε δέντρο για να κρεμούν τα ρούχα τους.

Στην Οδό Ιπποκράτους βρίσκεται το αναγνωστήριο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μόλις μπεις βλέπεις μια τεράστια επιγραφή που έχει σκαλισμένο σε μια χρυσή(σε χρώμα) πλακέτα το εξής : <<Δια τους πεσόντες φοιτητές από τους πολέμους 1940 και εξής>> και μετά ακολουθούν σκαλισμένα τα ονόματα των φοιτητών. Το πρώτο πράμα που αναρωτήθηκα ήταν αν συμπεριλαμβάνονται και τα παιδιά του Πολυτεχνείου, το δεύτερο ήταν πως μόλις ένα στενό δίπλα επικρατεί η προαναφερθείσα κατάσταση και οι δυνάμεις τις ασφάλειας συνεχώς κόβουν βόλτες εκεί τριγύρω…κι αυτόι την δουλεία τους κάνουν άλλωστε. Ξέρετε κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι πως το στενό αυτό έχει μια δικιά του μυρωδιά. Αναρωτιόμουν τι μπορεί να είναι ώσπου κατάλαβα πως είναι η μυρωδιά της πρέζας. Ναι μπορεί να σας εκπλήσσει αλλά η πρέζα έχει μια δικιά της μυρωδιά η οποία κατακλύζει το συγκεκριμένο στενό.

Μια μέρα πήγα στη λέσχη σίτισης και υποχρεωτικά πέρασα μέσα από τα Εξάρχεια. Σε κάθε στενό υπήρχαν κλούβες ματατζήδων οι οποίοι ήταν πάνοπλοι(αν τα όπλα τους ήταν γεμάτα αυτό δεν μπορώ να το ξέρω)και μας…’’προστάτευανε’’. Η ειρωνία; Εγώ σαν άνθρωπος (θα έλεγα ως Έλλην πολίτης μα έχω καιρό που έχω πάψει να νιώθω Έλληνας κι αυτό θα το αναλύσω σε άλλο άρθρο μου)μεγαλύτερη ασφάλεια νιώθω περνώντας ανάμεσα από τους διαφορετικούς(έχω πάψει να χρησιμοποιώ την λέξη ‘’αλλοεθνής’’ για δικούς μου λόγους)που πουλάνε μικροπράγματα, είναι βαποράκια(εφόσον τους εκμεταλλεύονται άλλοι) και τους τοξικομανείς παρά όταν περνάω δίπλα από κλούβα των ΜΑΤ…

Όντως ειρωνική πόλις η Αθήνα.

Μαρούλης Χρήστος.