Μουσικές αλήθειες Part One.

Χτες το βράδυ έπιασα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν φίλο, την ώρα που βρισκόμασταν σε ένα blues live. Η συζήτησή μας αφορούσε την μουσική,η οποία θα είναι το κυρίως θέμα των άρθρων μου (άμα φυσικά περάσουν την λογοκρισία του Big Boss :P) Μιλούσαμε λοιπόν για την "συνταγή" αν θέλετε, που κάνει ένα τραγούδι ωραίο. Μου έθεσε ως παράδειγμα τον βιρτουόζο της ηλεκτρικής Ywngie Malmsteen, ο οποίος παίζει στην κυριολεξία τα κέρατά του, παρ' όλα αυτά το αποτέλεσμα δεν είναι ευχάριστο για μεγάλη μερίδα ακροατών αφού είναι ενα συνεχόμενο shredding (τεχνικότατο και πολύ γρήγορο παίξιμο ηλεκτρικής κιθάρας)

Κι έτσι έκατσα και σκέφτηκα, ποιά είναι η συνταγή για να είναι ένα τραγούδι ωραίο;


Ο καθένας έχει μιά διαφορετική απάντηση για αυτήν την ερώτηση. Δική μου άποψη είναι πως το τραγούδι πρέπει να αποτελείται απο ένα ωραίο σύνολο. Ωραίους στίχους, ωραία μουσική και έναν καλλιτέχνη άξιο να τα ερμηνεύσει όπως πρέπει. Η μουσική να έχει ωραίες μελωδίες, οι στίχοι να έχουν νόημα, και δεν εννοώ νόημα υπονοουμένων με κάποιο ανώτερο μήνυμα, εννοώ νόημα, να δηιγείται μια ιστορία. Είτε είναι οι απόψεις του καλλιτέχνη για ότι συμβαίνει γύρω του, είτε είναι η έκφραση των συναισθημάτων του.

Κατι που επιβάλεται όμως είναι να υπάρχει ποικιλία και στα 2. Τι εννοώ; Έχουμε πήξει από χαζοχαρούμενους ερωτίλους που ξετρελαίνουν τα 15χρονα κοριτσάκια. Γιατί τους αποκαλώ έτσι;;ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Η μουσική τους είναι 2 συγχορδίες (συνέχεια όμως) οι στίχοι, που θα μπορούσαν κάλλιστα να σώσουν το τραγούδι, λένε συνεχώς τις ίδιες παπαριές. Άγαπη, έρωτας, κλάψα. Και μάλιστα αποτυχημένη κλάψα. Είπαμε μπορούν να γραφτούν υπέροχα κομμάτια πάνω στην απλότητα αλλά μην το ξεφτιλίζουμε κιόλας. Για να αποδείξει ο καλλιτέχνης αν όντως είναι καλλιτέχνης και αξίζει τα 10-20-30-40 κλπ κλπ ευρώ τα οποία θα δώσω γι αυτόν πρέπει να έχει λίγο πολύ τα πάντα στην λίστα του. Χαρούμενα και μελαγχολικά κομμάτια. Δεν θέλω να πάω σε μια συναυλία για να κλαίω τη μοίρα μου 2 ώρες. Πάω για να περάσω καλά. Να χοροπηδήξω, να τραγουδήσω (μάλλον να γαιδουροφωνάξω) τους στίχους απο την πολύ πόρωση αλλά να έχω και την ήρεμη στιγμή όπου θα ανατριχιάσω με το performing μιας μπαλάντας ας πούμε.

 Είναι ενα μεγάλο πρόβλημα στην εποχή μας.Πολλοί καλλιτέχνες, ανεξάρτητου είδους, έχουν μάθει την συνταγή της επιτυχίας και δημιουργούν συνεχώς το ίδιο πράγμα. Μια αναμασημένη τροφή, μια ανακύκλωση μουσικής. Κι έτσι είναι σίγουροι οτί θα έχουν κοινό. Έντεχνοι κλαψιάρηδες και χιπ χοπάδες αναρχικοί έχουν την τιμιτική τους. Και πριν πεταχτεί ο οποιοςδήποτε να μου την πει, να ενημερώσω πως υποβάλω τα σέβη μου στο έντεχνο σαν είδος, αλλα όχι σε όλους τους εκπροσώπους του και πως λατρεύω το χιπ χοπ γι αυτό μου την σπάει η κατάσταση που επικρατεί σε αύτο. 

Φίλε έντεχνε που μου έφαγες την γκόμενα, όταν μου λες πως η μουσική σε εκφράζει, γιατί δε γράφεις κάτι χαρούμενο αφού κυκλοφορείς πάντα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά αλλά αντίθετα η κάθε σου μπαλάντα μιλάει για άγαπες; Φίλε χιπ χοπά που ξέρεις τι εστί πόνος ζωής απο τα 13 σου, ξέχνα το! Η ζώη ειναι ωραία με στραβές στιγμές. Άμα θες να προσφέρεις τέχνη γραψε κατι που να εκφράζει αποκλειστικά εσένα για αρχή, κι έτσι θα βρείς τους υποστηρικτές σου. 

Προς κάθε ακροατή, σας έχω μια συμβουλή κι όποιος θέλει ακούει. Ψάχτε μουσική. Μην εκφράζεστε απο αυτά που βρίσκετε αλλά βρείτε αυτά που σας εκφράζουν. Βρείτε κομμάτια που να χουν ωραίο στίχο, ωραία μουσική. Είτε είναι μια απλή μελωδία, είτε είναι ένα progressive metal κομμάτι. Μην αρκείστε μονό σε ένα είδος. Μπορεί ψάχνοντας να αλλάξετε άποψη ακόμα και γι αυτό που τώρα λατρεύετε.

Τα λέμε στο επόμενο (αν υπάρξει :P)

Ardino Αρης Selimaj - Μουσικός (σπουδαστής ε, μη μας πούν και ψώνια)