Η ανασκόπηση του ΟΧΙ

     Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940-1941 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και συνασπισμού Ιταλίας και Αλβανίας, η οποία διήρκεσε από τις 2 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 31 Μαΐου 1941, όταν και ολοκληρώθηκε η κατάληψη της χώρας.
Επίσημη έναρξη του πολέμου θεωρείται η "επίδοση του τελεσιγράφου", ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, όπου η Ελλάδα κλήθηκε να αντιμετωπίσει τέσσερις εισβολείς, συνεχίστηκε ως Ελληνο-ιταλο-γερμανικός πόλεμος ή ορθότερα επί της ουσίας Ελληνο-ιταλο-αλβανο-γερμανο-βουλγαρικός πόλεμος.

     Ο πόλεμος αυτός ήταν προϊόν της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία και που άρχισε να εκδηλώνεται με την έναρξη του Β΄Παγκοσμίου πολέμου και ειδικότερα μετά τη συνομολόγηση του Χαλύβδινου Συμφώνου. Στα μέσα του 1940, ο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες.

     Την τετραετία του 41΄- 44΄, όπου οι δυνάμεις του Άξονα και οι σύμμαχοί τους κατείχαν τα Ελλαδικά εδάφη, οι δειλοί επέλεξαν να γίνουν συνεργάτες των κατακτητών. Πολιτικοί, στρατιωτικοί, η επίσημη Εκκλησία αλλά και απλοί πολίτες έσκυβαν και βάδιζαν στα τέσσερα παράγοντας τόνους σάλιου, φοβούμενοι μη κινδυνεύσει η ζωή τους ή απλά επιδιώκοντας υλικά οφέλη και εύνοια. Επομένως οι πλείστοι αυτών των ανθρώπων σταμάτησαν να υπερασπίζονται την χώρα τους και συμμάχησαν υπέρ των Ναζί και κατά του ελληνικού έθνους.

     Παρακάτω αναφέρονται γεγονότα που δείχνουν «την αγάπη των Ελλήνων πατριωτών»

-          Απρίλιος 1941. Ο αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου παραδίδει τα ελληνικά όπλα στους Γερμανούς, παρά τις διαταγές που είχε για άμυνα μέχρις εσχάτων. Σύμμαχος σε αυτή την του επιλογή ο μητροπολίτης Ιωαννίνων και εν συνεχεία αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων. Ο Τσολάκογλου ανταμείφθηκε από τους ναζί με την τοποθέτησή του στην πρωθυπουργική καρέκλα. Στην πρώτη του ημερήσια διαταγή καλεί τους Έλληνες να ενστερνιστούν τον ναζισμό!

-          Δεκέμβριος 1942. Μετά την παραίτηση του Τσολάκογλου την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο γερμανόφιλος γυναικολόγος Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος
      Τέσσερις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1943, οι Γερμανοί τοποθετούν στη θέση του τον «πρωθυπουργό των ταγμάτων ασφαλείας» Ιωάννη Ράλλη. 

-          Οδός Μέρλιν 6. Το κολαστήριο της Γκεστάπο. Δεκάδες αγωνιστές, όπως η Ηλέκτρα Αποστόλου και η Λέλα Καραγιάννη, που συνελήφθησαν έπειτα από υποδείξεις καταδοτών, βασανίστηκαν φρικτά και ξεψύχησαν εντός του κτιρίου εκείνου. Μάλιστα, η πιο περιβόητη μονάδα βασανισμού ήταν η «ειδική ασφάλεια» και αποτελούνταν από Έλληνες. Η σκληρότητα τους προκαλούσε εντύπωση ακόμα και στους γκεσταπίτες!

-          Ο «Έξαρχος» ήταν 19 χρονών όταν έγινε συνεργάτης των ναζί. Καταδότης, μεταφραστής και βασανιστής. Συμμετείχε σε πολλά μπλόκ κατάδοσης αγωνιστών φορώντας κουκούλα και ευθύνεται για τη φυλάκιση, τον βασανισμό και την εκτέλεση πολλών ανθρώπων.

-          30 Νοεμβρίου 1943. Εφόρμησαν οι άνδρες του Πάγκαλου, τα λεγόμενα Τάγματα Ασφαλείας τα οποία αυτός έφτιαξε, και έσφαξαν τους ανάπηρους ήρωες μας από το Μέτωπο της Αλβανίας διότι έκαναν μέσα από τα νοσοκομεία αντίσταση. Τα Τάγματα Ασφαλείας, με τις πλάτες των Γερμανών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας, με ένα άγνωστο μέχρι τότε πογκρόμ ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν άρον άρον σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα. 

-          Ο Ιάσονας Μανδηλάρης ήταν από τους πιο γνωστούς και αμετανόητους καταδότες των ναζί. Ακόμα και μετά την φυγή των ναζί, όταν συνελήφθη και δικάζονταν, υποστήριζε πως τα έκανε όλα για το καλό της πατρίδος…

     Δύο από τις πιο αγαπημένες τακτικές των ρουφιάνων της κατοχής ήταν οι εκβιασμοί και η εκδίκηση. Εκβίαζαν αγωνιστές ότι θα τους καταδώσουν στους ναζί (με το αζημίωτο) και εκδικούνταν αθώους πολίτες, άσχετους με την αντίσταση, παρουσιάζοντάς τους ως αντιστασιακούς, επειδή είχαν προσωπικές διαφορές μαζί τους.

Πολλοί δοσίλογοι εκτελέστηκαν από τους ίδιους τους ναζί, κατά την αποχώρησή τους, φοβούμενοι μην προδώσουν και τα ονόματα των ίδιων στα στρατοδικεία που θα ακολουθούσαν. Κάποιοι «τα βρήκαν» από τον ίδιο τον λαό: τον Οκτώβριο του 1945, οι εξαγριωμένοι κάτοικοι του χωριού Σάρχος εισβάλουν στο δικαστήριο Ηρακλείου, όπου δικάζονταν μια οικογένεια δοσίλογων που ευθύνονταν για τον θάνατο 37 συγχωριανών τους και την σφάζουν όλη, θεωρώντας τις ποινές που τους επεβλήθησαν, πολύ επιεικείς.

Είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί ο όρκος των ταγμάτων ασφαλείας: "ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών."

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΙΑ των Γερμανών Ναζί εναντίον του Ελληνικού Λαού εκδηλώνεται από τις πρώτες μέρες της κατοχής ως τις τελευταίες. Τα όργανα του Χίτλερ δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα. Κανένας ηθικός φραγμός. Σφάζουν νήπια, έγκυες γυναίκες, μικρά παιδιά, ιερείς, υπερήλικες·απαγχονίζουν, καίνε ζωντανούς, εκτελούν με λιθοβολισμό, με τσεκούρι, με την ξιφολόγχη και με πυροβόλα όπλα.

Ο Ελληνικός Λαός μαρτυρούσε από βασανισμούς· άνδρες, γυναίκες, παιδιά τα έστελναν με τρένα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους υποχρέωναν να δουλεύουν ασταμάτητα, τους βασάνιζαν και τα έκαναν πειραματόζωα για την «εξέλιξη της Ιατρικής». Στην καλύτερη των περιπτώσεων τους οδηγούσαν στους θαλάμους αερίων. Όλα αυτά τα είχαν υποστεί Έλληνες!!! Οι οποίοι αντιστέκονταν, μάχονταν για την Ελευθερία της Ελλάδας ή ακόμη και άμαχοι Έλληνες που δεν είχαν καμία απολύτως ανάμειξη, παρα μόνο πάλευαν τα ταΐσουν τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους.

Στο πέρασμα των αιώνων η ανθρωπότητα είναι ζήτημα αν δοκίμασε παρόμοια θηριωδία.

Γιώργος Γιαννιώτης, Ναυτιλιακών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Επιμέλεια-Δημοσίευση: Δημήτρης Αμπατζίδης, Στατιστική και Ασφαλιστική Επιστήμη, Πανεπιστήμιο Πειραιώς