Τον τελευταίο καιρό σοκάρομαι με τους ανθρώπους γύρω μου. Βλέπω τον τρόπο σκέψης τους, τις συμπεριφορές τους, τα ψυχρά βλέμματα και την αδιαφορία, και αναζητάω απελπισμένα να βρω κάπου κρυμμένη τη στοργή, το ενδιαφέρον, την αλληλεγγύη.
Θα μου πείτε τώρα ξύπνησες εσύ και κατάλαβες ότι οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί; Και θα σας πω ναι. Όχι ότι πριν δεν το ήξερα, όχι ότι πριν δεν το έβλεπα, μάλλον όμως δεν το αντιλαμβανόμουν στο πραγματικό του μέγεθος. Οι άνθρωποι έχουν πνιγεί στη καθημερινότητά τους, στην οικονομική κρίση, στην ανεργία, στη μοναξιά, και έχουν ξεχάσει να αφήσουν τον εαυτό τους μια στιγμή μονάχα να δει γύρω του.
Μπαίνεις στο μετρό, πνίγεσαι από την πολυκοσμία, παλεύεις να βρεις μια γωνιά να καθήσεις, αλλά παρ'αυτα είσαι μόνος. Πιο μόνος κι από ότι θα ήσουν στη μοναξιά και την σιωπή τεσσάρων τοίχων. Βλέμματα κενά, ψυχρά, ματιές στα ρολόγια και η σκέψη ότι έχουν αργήσει στα ραντεβού τους. Κάποιος μπαίνει ζητώντας βοήθεια. Μπορεί να μην είναι ζητιάνος. Μπορεί να είναι κάποιος σαν αυτούς , κάποιος που πνίγηκε στα προβλήματα, κάποιος που αναζητά απεγνωσμένα ένα χέρι να πιαστεί για να περισώσει την αξιοπρέπειά του. Τους μιλά. Τους παρακαλεί. Με ένα βλέμμα που καθρεφτίζει την απέχθεια για την κατάντια του εαυτού του. Και οι άνθρωποι γύρω απλά στέκουν ακίνητοι, κοκκαλωμένοι, παγιδευμένοι μέσα στα ψυχρά, κενά βλέμματα. Όλοι τον ακούν. Όλοι αισθάνονται την απόγνωσή του, αλλά κανείς δεν κινείται. Σαν να πιστεύουν πως αν ούτε καν βλεφαρίσουν, αν προσποιηθούν πως δεν ζουν αυτή τη στιγμή, θα αποποιηθούν το βάρος της ευθύνης, θα αποποιηθούν τις τύψεις. "Δε βαριέσαι" θα πουν... " θα τον βοηθήσει κάποιος άλλος.. δεν μπορώ να ασχοληθώ μ αυτό τώρα" . Κάποιος άλλος θα βοηθήσει. Κάποιος άλλος θα σκεφτεί το ίδιο. Κανείς δεν θα βοηθήσει.
Όλοι μας είμαστε ένα βήμα μακριά από εκείνον τον άνθρωπο που ζητά παρηγοριά σε μας. Όλοι μας απέχουμε μια πιθαμή από το να παλέψουμε να κρατηθούμε στα πόδια μας. Δεν είναι ανάγκη να μιλάμε για αναζήτηση οικονομικής βοήθειας. Για οποιαδήποτε βοήθεια. Έχουμε οχυρωθεί τόσο, έχουμε απομακρυνθεί από τους γύρω μας σε τέτοιο βαθμό, που απέχουμε ελάχιστα από το να ψάξουμε απεγνωσμένα έστω και κάποιον να ενδιαφερθεί απλά να ρωτήσει " είσαι καλά;" . Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Αρνούμαστε. Γιατί "δε βαριέσαι.." , εμάς αυτά δεν μας αγγίζουν...
Κι όμως , κάποιος θα υπάρξει, να ακούσει τη φωνή εκείνου του ανθρωπου στο μετρό. Κάποιος θα κοιτάξει με ζεστό βλέμμα , και θα βοηθήσει.
Και κάπου εκεί, γεννιέται η ελπίδα....
Μαρίνα Γιαννουρή, Ψυχολογία, Πάντειον Πανεπιστήμιο
Θα μου πείτε τώρα ξύπνησες εσύ και κατάλαβες ότι οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί; Και θα σας πω ναι. Όχι ότι πριν δεν το ήξερα, όχι ότι πριν δεν το έβλεπα, μάλλον όμως δεν το αντιλαμβανόμουν στο πραγματικό του μέγεθος. Οι άνθρωποι έχουν πνιγεί στη καθημερινότητά τους, στην οικονομική κρίση, στην ανεργία, στη μοναξιά, και έχουν ξεχάσει να αφήσουν τον εαυτό τους μια στιγμή μονάχα να δει γύρω του.
Μπαίνεις στο μετρό, πνίγεσαι από την πολυκοσμία, παλεύεις να βρεις μια γωνιά να καθήσεις, αλλά παρ'αυτα είσαι μόνος. Πιο μόνος κι από ότι θα ήσουν στη μοναξιά και την σιωπή τεσσάρων τοίχων. Βλέμματα κενά, ψυχρά, ματιές στα ρολόγια και η σκέψη ότι έχουν αργήσει στα ραντεβού τους. Κάποιος μπαίνει ζητώντας βοήθεια. Μπορεί να μην είναι ζητιάνος. Μπορεί να είναι κάποιος σαν αυτούς , κάποιος που πνίγηκε στα προβλήματα, κάποιος που αναζητά απεγνωσμένα ένα χέρι να πιαστεί για να περισώσει την αξιοπρέπειά του. Τους μιλά. Τους παρακαλεί. Με ένα βλέμμα που καθρεφτίζει την απέχθεια για την κατάντια του εαυτού του. Και οι άνθρωποι γύρω απλά στέκουν ακίνητοι, κοκκαλωμένοι, παγιδευμένοι μέσα στα ψυχρά, κενά βλέμματα. Όλοι τον ακούν. Όλοι αισθάνονται την απόγνωσή του, αλλά κανείς δεν κινείται. Σαν να πιστεύουν πως αν ούτε καν βλεφαρίσουν, αν προσποιηθούν πως δεν ζουν αυτή τη στιγμή, θα αποποιηθούν το βάρος της ευθύνης, θα αποποιηθούν τις τύψεις. "Δε βαριέσαι" θα πουν... " θα τον βοηθήσει κάποιος άλλος.. δεν μπορώ να ασχοληθώ μ αυτό τώρα" . Κάποιος άλλος θα βοηθήσει. Κάποιος άλλος θα σκεφτεί το ίδιο. Κανείς δεν θα βοηθήσει.
Κι όμως , κάποιος θα υπάρξει, να ακούσει τη φωνή εκείνου του ανθρωπου στο μετρό. Κάποιος θα κοιτάξει με ζεστό βλέμμα , και θα βοηθήσει.
Και κάπου εκεί, γεννιέται η ελπίδα....
Μαρίνα Γιαννουρή, Ψυχολογία, Πάντειον Πανεπιστήμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου