Τουρκία : Ώρα Μηδέν

 Τα τελευταία γεγονότα στη Τουρκία σίγουρα έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον πολλών. Ορισμένοι κάνουν λόγο για το πέρασμα της Αραβικής Άνοιξης και από την Τουρκία. Άλλοι αναρωτιούνται γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά όταν το κόμμα εξουσίας AKP με πρόεδρο τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν νίκησε στις προηγούμενες εκλογές με ποσοστό που το καθιστούσε το απόλυτο, κυρίαρχο, πολιτικό φορέα της χώρας. Το ζήτημα είναι όμως, τι εν τέλει οδήγησε σε εξέγερση των πολιτών σε 48 πόλεις ανά την...
τουρκική επικράτεια και που αυτό πιθανόν να οδηγήσει.

Κατ’ αρχάς, δική μου άποψη είναι ότι δεν πρόκειται για το πέρασμα της Αραβικής Άνοιξης στην Τουρκία για δυο λόγους.

 Πρώτον η Τουρκία ΔΕΝ είναι Αραβική χώρα.

 Δεύτερον οι <<επαναστάσεις>> της Αραβικής Άνοιξης ήταν εισαγόμενες και υποκινούμενες. Υπήρχαν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα στην περιοχή της Μ. Ανατολής που το ΝΑΤΟ επιδίωκε με κάθε μέσο να εξυπηρετήσει. Ούτε ο Καδάφι στη Λιβύη, ούτε ο Μουμπάρακ στην Αίγυπτο πέσανε επειδή έτσι ήθελε ο λαός. Χαρακτηριστικό τεκμήριο τούτου είναι πως οι διαδηλώσεις στην Αίγυπτο, όταν ο επόμενος του Μουμπάρακ, Μόρσι, έβγαλε το διάταγμα των υπερεξουσιών για το πρόσωπό του, ήταν πολύ μεγαλύτερες σε ένταση από εκείνες που έγιναν κατά του Μουμπάρακ.

Το καλό στην περίπτωση της Τουρκίας είναι ότι οι διαδηλώσεις είναι πιο αυθόρμητες και λιγότερο υποκινούμενες. Ο κύριος Ερντογάν δοκίμασε αρκετά της αντοχές του λαού του. Πέραν της κακής οικονομικής κατάστασης μεγάλου μέρους του πληθυσμού, το να καταπιέσει το αίσθημα της ελευθερίας έκφρασης μεγάλου μέρους του λαού του,έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Νόμοι σχετικοί με ποτοαπαγόρευση, τσιγαροαπαγόρευση, μαντίλα στις γυναίκες κτλ,ήταν αρκετοί για να σηκωθούν πολλοί από τον καναπέ τους. Κι αυτό γιατί; Διότι η Τουρκία είναι ένα κράτος κοσμικό, και η κοινωνία έχει αποτινάξει αρκετά το Ισλάμ.

Ας μην ξεχνάμε πως στην Τουρκία το 30% του πληθυσμού είναι Αλεβίτες. Οι Αλεβίτες είναι τόσο Μουσουλμάνοι, όσο εμείς Χριστιανοί. Δεν προσεύχονται κάθε πέντε φορές τη μέρα, δεν νηστεύουν και γενικά πιστεύουν πως η πίστη δεν είναι απαραίτητο να εκδηλώνεται τόσο εξωτερικά, αρκεί στο εσωτερικό. Οι Μουσουλμάνοι αυτούς δεν τους θεωρούν καν Μουσουλμάνους. Όμως υπάρχουν και το 30% του πληθυσμού της Τουρκίας αποτελείται από Αλεβίτες. Αυτοί μόνον αρκούν για να κάνουν μια επανάσταση λοιπόν.

Κάτι ακόμα που προκάλεσε την οργή των διαδηλωτών ήταν ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τουρκίας στη μεγάλη τουρκική εθνοσυνέλευση για τον Κεμάλ Ατατούρκ και τον Ισμέτ Ινονού. <<Δείχνετε σεβασμό στους νόμους που σας έφτιαξαν δύο μεθύστακες και δεν δείχνετε σεβασμό στους νόμους της πίστεως.>> προφανώς ξεχνά πως αν δεν υπήρχε ο Κεμάλ Ατατούρκ δεν θα υπήρχε και Τουρκία σήμερα.

Όσον αφορά την τουρκική κυβέρνηση μετά το ξέσπασμα των διαδηλώσεων, έκανε λόγο για την αντιπολίτευση κι ότι αυτή υποκινεί τους διαδηλωτές. Ποια αντιπολίτευση είναι το θέμα, διότι αν κάποιος εξετάσει ποιοι είναι οι διαδηλωτές θα δει από κομμουνιστές μέχρι δεξιούς. Οι διαδηλωτές έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Κοσμικότητα.

Αξίζει ν’ αναφέρουμε πως μετά την πρώτη μέρα των διαδηλώσεων η τουρκική κυβέρνηση έκανε λόγο για 79 τραυματίες, την ίδια στιγμή που η διεθνής αμνηστία μιλούσε για τουλάχιστον δύο νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες.

Την ίδια στιγμή που ο λαός της Τουρκίας διεκδικεί τα πλέον αυτονόητα, την ελευθερία έκφρασης, 20.000 κομμουνιστές και 1.500 δημοσιογράφοι βρίσκονται στις φυλακές της Δημοκρατίας του κυρίου Ερντογάν.

Μία-μία οι δυτικές πρωτεύουσες καταδικάζουν την κυβέρνηση Ερντογάν για τον τρόπο με τον οποίο επιτίθεται στον λαό του, μα η καλύτερη δήλωση έρχεται εξ Ανατολάς : <<Ερντογάν άκου τον λαό σου και παραιτήσου.>> Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Για το μόνο που πρέπει να είμαστε σίγουροι είναι η πτώση του καθεστώτος του Ερντογάν. Για το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι μια δημοκρατικότερη, κατ’ ουσία αυτή τη φορά, Τουρκία.

Χρήστος Μ. 

Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών