Φασισμός και θεωρία των άκρων

Α) Το χρονικό μιας παρωδίας.

18/9/2013: Εκτελείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας από το χέρι ενός χρυσαυγίτη. Μια μαχαιριά στην καρδιά έφτανε για να δείξει για μια ακόμη φορά το εγκληματικό της πρόσωπο η παρακρατική αυτή οργάνωση. Η αστυνομικός που συνέλαβε τον δολοφόνο, Γιώργο Ρουπακιά, παρέλαβε τιμητική πλακέτα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το κατόρθωμά της αυτό, το οποίο σίγουρα είναι αξιοθαύμαστο !

Λίγοι,παρά ελάχιστοι,προστάτες της πόλης συλλαμβάνουν πια εγκληματίες και δολοφόνους, οι περισσότεροι δεν έχουν χρόνο για τέτοιες ασήμαντες ασχολίες. Λίγες ώρες μετά τον..''κύριο σεισμό'', εμφανίστηκε το τσουνάμι των media που κατέλαβε πραξικοπηματικά τη θέση του δικαστή. Για μέρες σύσσωμος ο τύπος είχε σαν πρώτο θέμα την απροσδόκητη εκείνη πολιτική δολοφονία. Υπό την πίεση της «τέταρτης εξουσίας» , η κυβέρνηση αναγκάστηκε, για να καθησυχάσει ίσως τα αστικά πνεύματα, να τιμωρήσει το ''αυγό'' της με συνέπεια η ηγεσία της οργάνωσης να προφυλακιστεί έχοντας σοβαρές κατηγορίες εις βάρος της.

Όταν η ασφάλεια προτιμάται από τη δικαιοσύνη: Όλοι οι κατηγορούμενοι, πλην ενός, του αρχηγού του κόμματος Νίκου Μιχαλολιάκου, αποφυλακίστηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι. Μια ερώτηση που εύκολα ανακύπτει είναι..μήπως αυτό συνέφερε την ασφάλεια αυτών που κρατούν τους νόμους στα χέρια τους;

Β) Χρυσή Αυγή, το όπιο του λαού (;)

Ποιος όμως μεγάλωσε και ανέθρεψε αυτό το άρρωστο παιδί; Η οργάνωση της χρυσής αυγής εκκολάφθηκε από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό (έχει άλλωστε από καιρό διαρρεύσει από πολλούς ότι η ΝΔ χρηματοδοτούσε μέχρι πριν μερικά χρόνια την ΧΑ για να εκτυπώνει φυλλάδια κλπ ) και αποτελεί καρκίνωμά του. Άρα, πόσο παρακρατική μπορεί να χαρακτηρίζεται η δράση τους αφού στην πραγματικότητα προχωρούν ανά καιρούς πλάι με το κράτος, πληρώνονται από αυτό για να κάνει τη βρώμικη δουλειά έτσι ώστε να έχει ο κρατικός παράγων τα χέρια του επιδεικτικά καθαρά; Πιο αναλυτικά, οι φασίστες οπλίζονται από το ίδιο το σύστημα στο οποίο δήθεν εναντιώνονται. Αντ'αυτού στρέφονται πρακτικά στη νεολαία που παλεύει για το μέλλον της, ενάντια στους εργαζομένους, ενάντια στους εξαθλιωμένους από την βάρβαρη κυβερνητική πολιτική και ποτέ ενάντια στους πατέρες τους, τους ισχυρούς της χώρας. Παράλληλα, αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο του συστήματος καθώς από τη μία πλευρά αντικαθιστά την κυβέρνηση στον θρόνο της Ιεράς Εξέτασης και από την άλλη αποπροσανατολίζει , με την βοήθεια ασφαλώς και των media, τον λαό από τις αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές κινήσεις του συστήματος και από το ξεπούλημα της χώρας. Άρα λοιπόν, μήπως έφτασε η ώρα να σταματήσουμε να βλέπουμε το αποτέλεσμα και να αντιληφθούμε επιτέλους την αιτία;

Γ) Θεωρία των άκρων από την φιλελεύθερη σκοπιά ,και από μια...ρεαλιστικότερη !!

Η θεωρία των άκρων που δαιμονοποιεί τα άκρα και καθαγιάζει τη μέση οδό, έχει την καταγωγή της από την αριστοτελική αντίληψη της μεσότητας ως το ιδανικό μονοπάτι. Το άκρο είναι βίαιο, σε αντίθεση με το μέσο, χαρακτηριστικά του οποίου είναι η ισορροπία και η αρετή. Ωστόσο, ας αναλογιστούμε, το μέσον ήταν πάντοτε ο ιδανικός δρόμος; Η απολυτοποίηση της μεσότητας από την άρχουσα ιδεολογία που αυτοπαρουσιάζεται ως το πρότυπο μέσο, κατηγορώντας ως «κακές ακρότητες» τους αντιπάλους της, δημιουργώντας οξύμωρα. Επί παραδείγματι, αν άκρα της στάσης προς τους Γερμανούς κατακτητές μπορούν να θεωρηθούν από τη μία, ο δοσιλογισμός και από την άλλη η αντίσταση, τότε ως ενάρετη μεσότητα προκύπτει η καιροσκοπική και ιδιοτελής ουδετερότητα! Ας αναλύσουμε τώρα, ποια είναι ακριβώς τα άκρα στο υπάρχων σύστημα, στην σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία : από τη δομή της αντιλαμβανόμαστε πως τα δύο άκρα είναι οι δύο βασικές τάξεις, η αστική και η εργατική , ενώ στο μέσον υπάρχει η μεσαία τάξη που προσπαθεί να συμβιβάσει τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις,αν θέλουμε να μιλήσουμε με Μαρξιστικούς όρους αντί για φιλελεύθερους σε αυτή τη περίπτωση. Με άλλα λόγια, λοιπόν και σύμφωνα με αυτήν την οπτική, κυρίαρχη αντίθεση, δε συνιστά η πολιτική αντίθεση ακροδεξιάς-ακροαριστεράς, αλλά η κοινωνική αντίθεση αστικής-εργατικής τάξης και η πολιτική έκφανση της, τα αστικά κόμματα με άκρο τη φασιστική δεξιά και τα αριστερά κόμματα με αιχμή την επαναστατική Αριστερά.

Η θεωρία των άκρων αναζωπυρώνεται σε συνθήκες κρίσης, όταν ενδυναμώνονται οι ακροδεξιές τάσεις, ιδίως η φασιστική εκδοχή τους και όταν ταυτόχρονα ανέρχεται η Αριστερά και το εργατικό λαϊκό κίνημα. Που στηρίζονται όμως οι υποστηρικτές αυτής της προπαγάνδας; Βάση του ιδεολογήματος, είναι ο ισχυρός οικονομικός ρόλος του κράτους και ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας του φασισμού και του κομμουνισμού, ταυτίζοντας το δεύτερο με την γραφειοκρατική εκδοχή του. Συνεπώς, στη σημερινή κρίση, η αστική προπαγάνδα αναλύει την θεωρία των άκρων βασισμένη πάνω στην υποτιθέμενη κοινή τακτική φασισμού και Αριστεράς απέναντι στην αστική δημοκρατία, μέσα από την υποτιθέμενη εχθρότητα προς τη δημοκρατία και τα δικαιώματα, τον αντικοινοβουλευτισμό, την απέχθεια προς τον νόμο και τους θεσμούς και τη βίαιη επιβολή της πολιτικής βούλησης. Τέλος, επισημαίνεται πως το κλίμα σύγκρουσης και αναταραχής που προκαλούν τα δύο αυτά άκρα, αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή και συναίνεση που είναι απαραίτητη για την αποδοχή και πιστή ακολούθηση των Μνημονίων που θα οδηγήσουν στη σωτηρία της πατρίδος.

Επιλογικά, κάνουμε και εμείς με τη σειρά μας το κρίσιμο και καυτό ερώτημα των ημερών. Ποια είναι η πραγματική βία που γεννά όλες τις υπόλοιπες; Βία,θα έλεγα, είναι η ανεργία. Βία είναι ο αναλφαβητισμός, είναι ο έλεγχος της πληροφόρησης. Είναι βία που ασκείται εις βάρος βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως είναι η εργασία , η μόρφωση, η διαμόρφωση ανεξάρτητης προσωπικής γνώμης. Έτσι λοιπόν ,το πραγματικό δίλημμα-ερώτηση θα έπρεπε να είναι, <<για ποιο άκρο μιλάμε ;; >> για <<ποια χρήση βίας>> και <<από ποιον;; >>

Ευγενία .Τ ,φοιτήτρια