David Bowie - The Next Day (Review)

Πραγματικά τι να γράψεις για έναν καλλιτέχνη σαν τον David Bowie; Για τα δεκάδες τραγούδια του που αποτέλεσαν σήμα κατατεθέν στα πάρτι της δεκαετίας του 80; Για την φιλοσοφική των στίχων του στα πιο σοβαρά τραγούδια του ή την εκκεντρική του παρουσίαση; Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο της βρετανικής ροκ αλλά και της μουσικής γενικότερα. Μετά από άλμπουμ-κληρονομιά όπως το Heroes (1977) ή το The Rise and Fall of Ziggy Stardust και ύστερα από τα πιο πειραματικά όπως το Reality (2003) έχεις να κάνεις με ένα άλμπουμ comeback καθώς ήταν δέκα χρόνια δισκογραφικά ανενεργός. Πόσο αντικειμενικός μπορείς να είσαι; Απάντηση: Πολύ! Γράφεις για τον David Bowie , έχει αποδείξει τι μπορεί να προσφέρει και με πάνω από σαράντα χρόνια καριέρας δεν έχει να αποδείξει κάτι. Δεν θα πτοηθεί αν ο νέος δίσκος είναι καλός η κακός.


Το θέμα όμως είναι ότι ο δίσκος είναι αντικειμενικά αξιοπρεπέστατος και όχι απλά 'Ας γράψουμε ότι να ναι να βγάλουμε κανένα φράγκο'. Θυμίζει πολύ το Heroes μουσικά και σε θέμα ατμόσφαιρας. Αυτό βέβαια φαίνεται και από το εξώφυλλο. Για όσους γνωρίζουν την δισκογραφία του Bowie τους φάνηκε πολύ παράξενο το εξώφυλλο του άλμπουμ καθώς δεν είναι τίποτε άλλο από το Heroes επεξεργασμένο με microsoft paint.(!!!)  Πέρα από το αστείο της υπόθεσης ίσως ήταν και λογική η επιλογή αυτού του εξωφύλλου. Τα τραγούδια θυμίζουν αρκετά τις παλιές του δουλειές και η κίνηση αυτή είναι σαν να φωνάζει 'Hey , I'm Back!'.

Ο δίσκος ξεκινά κάπως αδιάφορα για να πω την αλήθεια. Το ομότιτλο κομμάτι The Next Day καθώς και το Dirty Boys δεν με εντυπωσίασαν. Ύστερα όμως ο δίσκος αποκτά ενδιαφέρον. Το κομμάτι The Stars (Are Out Tonight) έρχεται για να μας ταξιδέψει. Λίγο πιο γρήγορος ρυθμός , χαλαρωτική μελωδία αλλά αρκετά ανεβαστικό και χορευτικό. Παρακάτω υπάρχει και το φανταστικό (προσωπικά) βίντεο κλιπ του τραγουδιού. Έπειτα το Love is Lost. Παλιομοδίτικο με την καλή έννοια με βασικό χαρακτηριστικό τα πλήκτρα και την ατάκα 'Love is Lost , Lost is Love'. Η πιο συγκινητική στιγμή του δίσκου είναι το Where Are We Now? με τον Bowie να τραγουδάει μελαγχολικά 'Where are we now? Where are we now? A moment you know , you know , you know'. (Σκέτη ανατριχίλα). To Valentine's Day και αυτό θυμίζει πολύ εφηβικό πάρτι παλαιότερων αγνών χρόνων. Το If You Can See Me είναι ένα από τα τραγούδια αυτά που θα μπορούσαν να βρίσκονται στους τελευταίους δίσκους του εξαιτίας του ηλεκτρονικού του ήχου ( Η εισαγωγή είναι σαν να κόλλησε ο δίσκος και ξαφνικά άρχισε να παίζει U2.Ψάξτε το.) Τα I'd Rather Be High , Boss of Me και Dancing Out In Space είναι εξίσου καλά και θυμίζουν και αυτά παλιές εποχές. Το How Does The Grass Grown προσωπικά το λάτρεψα. Είναι ένα τραγούδι που σου φτιάχνει την διάθεση θες δεν θες. Ρυθμός χορευτικός , καλή μουσική λίγο πιο ροκ και έναν David να αρχίζει τα La La La La στο ρεφρέν δημιουργώντας χαμόγελα. Όταν το άκουσα πρώτη φόρα μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του Bowie δεκαετία 70' με το κόκκινο μαλλί , το εκκεντρικό ντύσιμο Φλωρινιότη και το μπερδεμένο βλέμμα στο κενό (για όσους δεν ξέρουν ύστερα από ένα ατύχημα στο μάτι και έπειτα από την θεραπεία το ένα μάτι είναι πολύ πιο ανοιχτόχρωμο μπλέ από το άλλο. Η για να είμαστε και πιο σωστοί. Η ίριδα του αριστερού ματιού είναι συνεχώς μεγαλύτερη δίνοντας την εντύπωση αυτής της διαφοράς χρώματος). Τα δύο τελευταία τραγούδια Set The World On Fire και Heat κλείνουν αντιφατικά τον δίσκο καθώς το πρώτο είναι χορευτικό και ανεβαστικό ενώ το δεύτερο αργό , σιγανό και στενάχωρο.

Ο David Bowie είναι πίσω , και αποδεικνύει ότι δεν είναι τυχαία θρύλος. Σε ηλικία 66 ετών γράφει ακόμα αξιοπρεπέστατη μουσική και γιατί όχι πολλές φορές αποδεικνύεται και party animal...
Καλή Ακρόαση!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10 

Μ.Άγγελος.

Επειδή το πολυαγαπημένο μου VEVO (ειρωνεία) δεν με αφήνει να ενσωματώσω το βίντεο κλιπ (Συμμετέχει η Tilda Swinton) του The Stars (Are Out Tonight) ορίστε το λινκ -> http://www.youtube.com/watch?v=gH7dMBcg-gE