Λόγω των πρόσφατων γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στον πολιτικό στίβο του τόπου, και κυρίως στον χώρο της Αριστεράς, με την πρόταση του κύριου Τσίπρα για συνένωση των Αριστερών δυνάμεων, κι έχοντας πληροφορίες φρέσκες από το...
ιστορικό σύγγραμμα του κυρίου Κυριάκου Νικολάου Πατραγά <<Το Κομμουνιστικόν Κίνημα Της Αιγύπτου>> προβληματίζομαι πάλι και θέλω να παραθέσω τους συλλογισμούς μου για τον κακό δαίμονα της Αριστεράς σε παγκόσμιο επίπεδο. Τις διασπάσεις.
Το θέμα των διασπάσεων πάντοτε με προβλημάτιζε. Τα ερωτήματα καίρια, πολλές φορές διττά. Γιατί το φαινόμενο αυτό να παρουσιάζετε κυρίως και τόσο έντονα στον χώρο της Αριστεράς; Δεν κατανοούν πως έτσι το ίδιο το κίνημα ζημιώνεται και η εργατιά και η αγροτιά βυθίζεται στο σκότος της αδικίας; Έκανα μια σύγκριση λοιπόν με τα δεξιά-φασιστικά κόμματα. Με μια πρόχειρη ματιά ανακαλύπτει κανείς πως αυτά τα φασιστικά μορφώματα(τερατουργήματα, είναι ο σωστός όρος, εάν θέλουμε να είμαστε ακριβείς) σχεδόν ποτέ δεν γνώρισαν διασπάσεις. Κι εδώ, και σ’ αυτή τη διαφορά μεταξύ αριστερών και δεξιών κομματικών φορέων, ξεκινά ένας από τους βασικούς συλλογισμούς μου στην προσπάθεια να ερμηνεύσω γιατί τα αριστερά μορφώματα συνεχώς αυτοδιαλύονται.
Στον χώρο της ακραίας δεξιάς, στο αντί-ιδεαλόγημα του φασισμού τέλος πάντων ο ένας, ο αρχηγός λαμβάνει τις αποφάσεις χωρίς πολλές-πολλές αντιρρήσεις. Μ’ αυτό το σκεπτικό κατανοούμε ότι τα φασιστικά κόμματα, ακολουθώντας μια καθαρά προσωποπαγή γραμμή, οι όποιες αντιρρήσεις, που μπορούν να οδηγήσουν σε συγκρούσεις κι άρα σε διασπάσεις, τείνουν στο μηδέν. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα άλλωστε των ηλιθίων να υπακούουν τυφλά τον αρχηγό με το θείο χάρισμα, δίχως να αποπειραθούν καν να ψάξουν την Αλήθεια, για της οποίας την εύρεση είναι απαραίτητα η αμφισβήτηση και η κρίση.
Οι Αριστεροί είμεθα διαποτισμένοι από δημοκρατικότατα ιδεώδη, πιστεύω, αρχές. Δημοκρατία σημαίνει Διάλογος και άρα αμφισβήτηση, αντίλογος. Κι επειδή είμεθα και αξιοπρεπείς και υπερήφανοι δεν δεχόμαστε να διαπραγματευτούμε τα αδιαπραγμάτευτα, ούτε να συμπλεύσουμε με κάτι που δεν μας εκφράζει απόλυτα. Πότε όμως αυτή η αξιοπρέπεια αγγίζει ή και ξεπερνά, τα όρια της ξεροκεφαλιάς και πότε αυτή η υπερηφάνεια καταλήγει σε ψωροπερηφάνια; Αυτό είναι ένα ζήτημα που χρήζει ώρες στοχασμού και σκέψεως. Και πολύ φοβάμαι πως η δική μας <<Αριστερά>> αν όχι εξ’ ολοκλήρου, σαφώς στην πλειονότητά της, δυστυχώς, μάλλον τείνει προς την ξεροκεφαλιά και την ψωροπερηφάνια.
Οι απλοί ενσυνείδητοι ψηφοφόροι-υποστηρικτές της ιδέας, όχι αυτοί οι κομματικοποιημένοι, αυτοί οι βαμμένοι-πιθανόν να μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε και ως προδότες!-σε λιγότερο από μια εβδομάδα θα βρεθούν μπροστά σ’ ένα δίλλημα, σε μια θέση δύσκολη, δυσάρεστη. Θα πρέπει να επιλέξουν ποια αριστερά είναι όντως Αριστερά ή έστω πιο κοντά σ’ αυτό που λέμε Αριστερά.
Με πιάνουν και οι ρομαντισμοί μου. Είναι και αυτές οι τραγικές ειρωνείες. Σήμερα, στο Πανεπιστήμιο βρισκόταν στημένο ένα κιόσκι του ΣΥΡΙΖΑ, σε απόσταση 5 μέτρων ένα του ΚΚΕ και ακριβώς απέναντι ένα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι ένα του ΔΗΜΑΡ. Σε λίγες μέρες έρχονται ίσως οι πιο κρίσιμες εκλογές από την μεταπολίτευση και μετά. Σήμερα είναι Πρωτομαγιά. Η Εργατική Πρωτομαγιά. Και σήμερα η Αριστερά, φοβάμαι πως…, πεθαίνει.
Χρήστος Μαρούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου