Θα θίξω ένα θέμα επίπονο για την ελληνική κοινωνία και κυρίως για την ελληνική νεολαία, την εκπαίδευση! Πάντα είχα ως προσωπική άποψη ότι ως εκπαιδευτικό σύστημα αυτό της Ελλάδας, από την πλευρά των πληροφοριών που παρέχει το σύστημα αυτό, είναι αρκετά πλούσιο. Και δεν είχα άδικο. Συγκριτικά το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα σε σχέση με αυτό της Αυστραλίας σε επίπεδο δημοτικού –γυμνασίου -λυκείου είναι αρκετά πιο..προχωρημένο. Στο πανεπιστήμιο/κολέγιο αλλάζουν τα πράγματα. Αυτό όμως που αλλάζει είναι ο τρόπος διδασκαλίας και πειθαρχίας, η συμπεριφορά των καθηγητών προς τον μαθητή και το ότι ο μαθητής αναγκάζετε να είναι σε μια τάξη και ένα σχολείο με παιδιά από παρά πολλές διαφορετικές εθνικότητες μιας και η Αυστραλία είναι μια χώρα μεταναστευτική. Όσoν αφορά την δευτεροβάθμια εκπαίδευση επειδή δεν έχω προσκοπική εμπειρία από το αυστραλέζικο σύστημα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έκανα μερικές ερωτήσεις τον μικρότερο μου αδερφό και η απατήσεις είναι αρκετά ενδιαφέρουσες.
Πρώτα, ο τρόπος διδασκαλίας και πειθαρχίας. Και ίσως σε κάποιους να φαίνετε παράξενο που τα βάζω αυτά τα δυο μαζί, αλλά στην Αυστραλία η πειθαρχία είναι απ’ τους κυριότερους τρόπους διδασκαλίας. Υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία εγώ ο ίδιος δεν τα θυμάμαι να τα είχα στο ελληνικό σχολείο. Πρώτα από όλα οι δάσκαλοι είναι πολύ πιο επιεικείς με έναν μαθητή που δεν έχει κάνει όλες τις ασκήσεις, αλλά, είναι πολύ πιο αυστηροί στο θέμα της υπευθυνότητας του μαθητή ως προς το να μην αργεί ποτέ στο μάθημα. Αν αργήσει πάντα θα πάρουν τηλέφωνο στο σπίτι ανεξάρτητος ηλικίας και τάξης. Επίσης είναι αρκετά πιο επιρρεπείς στο να τιμωρούν μαθητές! Mπορούν να κρατήσουν έναν μαθητή ένα πεντάλεπτο παραπάνω μες την τάξη την ώρα του διαλείμματος επειδή άργησε στο μάθημα. Υπάρχουν φυσικά και πολύ πιο αυστηρές τιμωρίες αλλά για όσους διέπραξαν μια πολύ πιο αυστηρή ποινή.
Δεύτερον, η συμπεριφορά τον καθηγητών. Όλοι θέλω να ελπίζω είχαμε κάποτε στην ιστορία μας ως μαθητές, καθηγητές η δάσκαλους που πραγματικά νοιάζονταν για μας και το έδειχναν. Αυτό όμως δεν γινόταν πάντα και αρκετές φορές είχαμε και καθηγητές που εκδήλωναν ακριβώς τις αντίθετες προθέσεις. Πόσες φορές έχουμε ακούσει καθηγητές να μας λένε ‘ καθίστε να το διαβάσετε και να το μάθετε αλλιώς εμένα δεν με νοιάζει θα προχωρήσουμε παρακάτω και εσείς θα μείνετε πίσω . Αυτό δεν συμβαίνει ποτέ εδώ. Στην τάξη του κολεγίου οπού είμαι εγώ, υπάρχουν παρά πολύ φοιτητές που δεν καταλαβαίνουν κάποια πράγματα και μόνο και μόνο γι'αυτούς οι καθηγητές μένουν στο ίδιο θέμα αρκετές φορές μέχρι να το καταλάβουν. Κάνοντας όλους τους υπολοίπους προχωρημένους μαθητές( που τυχαίνει να είμαστε πάντα οι Έλληνες και οι Κινέζοι) να αναγκαστούν να κάνουν υπομονή και ακόμα πολύ συχνά οι ίδιοι να εξηγήσουν το μάθημα στους συμμαθητές τους ώστε να μπορέσει να συνεχιστεί το μάθημα. Με λίγα λόγια από το δημοτικό έως το κολέγιο οι καθηγητές εκδηλώνουν ένα πραγματικό ενδιαφέρον ανεξαρτήτως της καταγωγής τους και της ηλικίας τους .
Και πάμε στο τρίτο και το πιο ενδιαφέρον, η κοσμοπολίτικη ταυτότητα των σχολείον. Στην Ελλάδα στις τάξης αρκετές φορές είχαμε μαθητές από άλλες χώρες. Όμως αυτό δεν είναι τόσο έντονο το στοιχείο διότι πρώτων δεν ήταν πολλοί αυτοί η μαθητές και δεύτερον γενικά ως χώρα η Ελλάδα αποτελείτε από μια κουλούρα και μια εθνικότητα. Και όμως για έμενα δεν υπάρχει πιο υπέροχο πράγμα από το να είσαι με 20 άτομα σε μια τάξη από 20 διαφορετικές χώρες. Το μάθημα πλέον παύει να είναι μια στεγνή διατύπωση απόψεων ερωτήσεων και απαντήσεων και μετατρέπετε σε ένα ανθολόγιο με διαφορετικές και όμορφες κουλτούρες. Πλέον δεν μαθαίνεις μόνο ένα μάθημα η μια επιστήμη, αλλά μαθαίνεις και διαφορετικές ζωές και ιδεολογίες από άλλες χώρες. Μαθαίνεις τον κόσμο και πάνω από όλα το πώς να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που είναι εντελώς διαφορετικοί από εσένα. Είναι απαράδεκτο το πώς σε μια χώρα όπως στην Ελλάδα με την μέγιστη πλειονότητα να είμαστε Έλληνες, συνεχώς να τρωγόμαστε και να μαχαιρώνουμε ο ένας πισώπλατα τον άλλον. Και σε μια χώρα όπως η Αυστραλία με τόσες παρά πολλές διαφορετικές εθνικότητες όλα να είναι τόσο πολύ αρμονικά που αυτή η χώρα δεν έχει ζήσει ποτέ της ούτε κοινωνική ,ούτε πολιτική ,ούτε οικονομική κρίση! Είμαστε ντροπή του εαυτού μας.
Και το τελευταίο και πολύ σημαντικό κομμάτι της αυστραλέζικου συστήματος. Αν είσαι καλός σε αυτό που σπουδάζεις έχεις ευκαιρίες για πολύ καλές δουλειές, αν δεν είσαι καλός έχεις ευκαιρία να σπουδάσεις αυτό που θες και αυτό στο οποίο είσαι καλός. Ναι σε αυτό σίγουρα συμβάλει στο ότι η οικονομία της Αυστραλίας είναι τεράστια, ενδεικτικά μόνο στην Ελλάδα ο βασικός μισθός με μια δόση αισιοδοξίας κάπου στα 600 τον μήνα. Στην Αυστραλία είναι 650 την εβδομάδα (2600 τον μην). Και πάλι όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία ως προς την αναγνώριση τον μαθητών. Όπως είπα νωρίτερα οι καθηγητές δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για τους μαθητές και τους προωθούν και επιβραβεύουν την κάθε προσπάθεια και αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να γινόταν και στην Ελλάδα πολύ πιο συχνά, αλλά δύστυχου δεν γίνετε.
Και ετίθετο το ερώτημα, σε ένα τόσο καλό εκπαιδευτικό σύστημα όπου οι κύριες αρχές που διδάσκονται είναι ο σεβασμός στους υπολοίπους και η πειθαρχία τους νόμους, μήπως είναι ο κύριος, αν όχι ο κυριότερος, λόγος οπού αυτή η χώρα πέτυχε;
Μ.Στέφανος
Finance and Business (Accounting) Student at Sydney St. George College
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου