Υπάρχει ελπίς;

     Ανήκω στη «μεταπολίτευσης καημένη γενιά» που λέει και το τραγούδι. Ευτύχησα ή δυστύχησα να δω και να ζήσω όλη την πολιτική ζωή στη χώρα μας από την πτώση της δικτατορίας ως σήμερα.


 Της Κατερίνας Στεργιοπούλου, καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

     Τη δεξιά του Καραμανλή (του γέρου όχι του νεότερου), το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, τη Ν.Δ του Μητσοτάκη, την προσπάθεια του Σημίτη για τη νομισματική ένωση, τις εναλλαγές και τα σκαμπανεβάσματα των πολιτικών μέχρι τη σημερινή οικονομική κρίση. Όλη αυτή την περίοδο η Ελλάδα και μαζί της όλοι εμείς από τη μια έσκαβε το λάκκο της κι από την άλλη έτρωγε ίσως όχι με χρυσά κουτάλια άντε με ακριβά kosta boda. Γιατί ενώ το βιοτικό μας επίπεδο μέρα με τη μέρα καλυτέρευε, την ίδια στιγμή το κράτος βούλιαζε. Εμείς χαιρόμασταν για τους διορισμούς αβέρτα-κουβέρτα στο Δημόσιο, για τις αυξήσεις στους μισθούς μας, για τα μεγάλα Ολυμπιακά έργα μας, για τους νεότατους και ακμαιότατους συνταξιούχους μας, για τα δάνεια που μας παρακαλούσαν οι τράπεζες να πάρουμε, για τα ακριβά μας αυτοκίνητα ή τα υπέροχα μεγάλα σπίτια μας. Καμιά φορά γκρινιάζαμε , βέβαια, λίγο για τα ρουσφέτια. Πώς αλλιώς να βρεις δουλειά ή πώς να έχεις το γιο φαντάρο στα σύνορα και τέλος πάντων αυτή την κλήση γιατί να την πληρώσεις αφού ο γνωστός του γνωστού του μπατζανάκη του συναδέλφου έχει τα κονέ στην Τροχαία και μπορεί να τη σβήσει. Όπως και να ΄χει όμως το πράγμα , καλά είχαμε βολευτεί οι περισσότεροι.

     Ώσπου έρχεται η κρίση… και συνήλθαμε. Κι είπαμε πρέπει να το δούμε αλλιώς. Κι αναγκαστήκαμε να μαζευτούμε. Κι αρχίσαμε να τα βγάζουμε όλα στη φόρα. Τους μαϊμού συνταξιούχους, τους μαϊμού αναπήρους, τους μαϊμού πτυχιούχους του Δημόσιου Τομέα και τέλος πάντων βάλαμε κάθε μαϊμού στο κλουβί της. Αλλά τη βάλαμε; Πάνε τα ρουσφέτια; Άλλαξε η νοοτροπία μας; Είχα αρχίσει να πιστεύω όχι ότι αλλάξαμε, αλλά ότι εξ ανάγκης παραιτηθήκαμε.

     Κι έρχεται προχθές να μας επισκεφθεί στο σχολείο ο περσινός μας μαθητής , χαρούμενος που κατάφερε και πέρασε στο Πανεπιστήμιο και μας προσγείωσε… Γιατί μετά τις πρώτες ευχές για πρόοδο και προκοπή, μας το έσκασε το μυστικό. Ναι μεν πέρασε σε σχολή μακριά από τον τόπο κατοικίας του, αλλά …έχει ο μπαμπάς και κάποιο μέσον και θα έρθει μάλλον με μετεγγραφή στην Αθήνα. Ναι, ναι από αυτές τις μετεγγραφές του Λοβέρδου και της κυβέρνησης που θα είναι αυστηρά δίκαιες… Θυμήθηκα πόσες φορές στο μάθημα της Έκθεσης είχαμε μιλήσει για Δικαιοσύνη, για Αξιοκρατία, για Ήθος, για την ανηθικότητα των πολιτικών αλλά και για το χρέος των νέων ανθρώπων να πάνε κόντρα σ’ όλα αυτά και να απαιτήσουν από αυτή την κοινωνία αυτό που δικαιούνται: εντιμότητα, ειλικρίνεια, αξιοκρατία. Κι ένιωσα ..άδεια από κουράγιο κι ελπίδα. Όλα αυτά τα χρόνια στα σχολειά πίστευα ότι αυτά που κουβεντιάζουμε πιάνουν λίγο τόπο. Έλεγα τι στο καλό, νέα παιδιά είναι, αθώες οι καρδούλες τους, δεν μπορεί θα ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον γι΄ αυτό τον τόπο. Προδόθηκα!! Αυτό ένιωσα όταν άκουσα τον γλυκύτατο κατά τ’ άλλα μαθητή μου. Και κατάλαβα ότι τελικά μάλλον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ…

ΥΓ: Δεν ξέρω αν θα την πάρει τελικά τη μετεγγραφή, αλλά φαντάζομαι ότι έτσι κι αλλιώς κάπως θα τον βολέψει ο δικτυωμένος μπαμπάς του. Αυτοί οι τύποι πάντα τα καταφέρνουν με κάποιο τρόπο.