Arctic Monkeys - AM [Review]

     

Η παρέα από το Σέφιλντ επιστρέφει ξανά στην δισκογραφία με το πολυσυζητημένο AM. Ο 5^ος δίσκος των Arctic Monkeys προσπαθεί να γεφυρώσει το κενό και τις αμφισβητήσεις που δημιούργησαν στο κοινό της μπάντας οι δύο προηγούμενοι δίσκοι. To Humbug ήταν η αρχή της αλλαγής για τους Arctic, από μια νεανική μπάντα γεμάτη νεύρο και όρεξη σε μία πιο χαμηλών ταχυτήτων, πιο ώριμη αλλά λιγότερο ορεξάτη για 'τρέλες' μπάντα. Από την άλλη το Suck It And See αναζητούσα μια πιο pop κατεύθυνση και την εμπορική καταξίωση.  Το “Amplitude Modulation” ή απλά AM, είναι ο συνδυασμός των δύο αυτών άλμπουμ, και το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να βγει.

    Όσοι ζητάτε τις παλιές καλές εποχές του Whatever people say I am.. και του Favorite Worst Nightmare, μην μπείτε στον κόπο να ακούσετε το AM. Οι ταχύτητες είναι χαμηλές και το drumming του Matt Helders, που αγαπήσαμε σε κομμάτια όπως το Brianstorm, ανύπαρκτο. Το είχε δηλώσει άλλωστε και ο Alex Turner σε μία συνέντευξη ότι το AM θα έχει επιρροές και από beat του Dr Dre. Η μουσικότητα του άλμπουμ είναι αρκετά φτωχή, σχεδόν όλα τα κομμάτια είναι στο ίδιο στυλ και ύφος και με ελάχιστες αλλαγές κατά την διάρκεια των κομματιών. Παρόλα αυτά, ο δίσκος είναι αρκετά ψυχεδελικός, πιο άμεσος στον σκοπό του και πιο αισθησιακός. Θα τον ακούσεις στο background επειδή δεν θα σε εντυπωσιάσει η τεχνική ή οι μελωδίες αλλά η συνολική πιο sensual ατμόσφαιρα και τα backing vocals με απίθανα και μπόλικα falsetto φωνητικά σε κάθε (μα κάθε) τραγούδι του AM.

    Πιο συγκεκριμένα. Ο δίσκος ανοίγει με το πασίγνωστο πια Do I Wanna Know? και κάνει κατανοητό για τον ακροατή ότι και ο υπόλοιπος δίσκος θα κινηθεί σε αντίστοιχα groove μονοπάτια. Το R U Mine? το ακούμε στον ιντερνετικό χώρο από τις αρχές του 2012, και είναι το πιο δυνατό και γρήγορα τραγούδι του δίσκου.  Οι επιρροές από Queens of The Stone Age είναι εμφανείς (άλλωστε ο Josh Homme - ιδρυτικό μέλος των QotSA - έβαλε το χεράκι του στην δημιουργία του άλμπουμ). Το One Of the Road είναι και αυτό από τις αρκετά καλές στιγμές του AM. Αμέσως μετά ακούμε το λίγο πιο σκοτεινό και heavy Arabella. Η μεθυστική και groovy εισαγωγή του, το σιγανό τραγούδισμα του Alex και ένα ριφ που θυμίζει το War Pigs από Black Sabbath, δίνουν από τις καλύτερες στιγμές του AM.

    Από εκεί και πέρα, ο δίσκος κάνει μια κοιλιά, με τα τραγούδια I Want It All, No1 Party Anthem, Mad Sounds και Fireside, να είναι, προσωπικά τουλάχιστον, κάπως αδιάφορα. Στην συνέχεια έρχεται το Why’d You Only Call When You’Re High?, το οποίο αποτέλεσε το τρίτο βίντεο κλιπ του δίσκου και ακολουθεί και αυτό την ίδια φιλοσοφία με το Do I Wanna Know? (πολλά ερωτήματα ρε Alex!). Τα αμέσως επόμενα Snap Out Of It και Knee Shocks αποτελούν τα πιο χορευτικά του δίσκου, με το δεύτερο να αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Το AM φτάνει στο τέλος του με το πιο αισθησιακό και αργό I Wanna Be Yours. Απλοί ερωτικοί στίχοι, ψυχεδελική ατμόσφαιρα και καταπληκτικά falsetto vocals στο ρεφρέν δεν θα μπορούσαν να κλείσουν με καλύτερο τρόπο ένα τέτοιο δίσκο.

     Συνοψίζοντας, ο 5^ος δίσκος των Arctic Monkeys είναι μια φυσική εξέλιξη στην πορεία της καριέρας τους και σίγουρα μπορεί να τους δώσει ακόμα μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία. Λίγο πολύ, όλα τα τραγούδια είναι χιτάκια, αρκετά «εύκολα» για τον ακροατή και όλα θα μπορούσαν να αποτελέσουν κάποιο βίντεο κλιπ/single. Μπορεί να μην ξαναδούμε κάποιο άλμπουμ αντίστοιχο με το ντεμπούτο τους, εξαιτίας της εμπορικής επιτυχίας αλλά και του υπερβολικού image που βγάζει παραέξω ο Alex και η παρέα του, όμως μπορούμε να είμαστε σε μεγάλο βαθμό ικανοποιημένοι αν οι επόμενες δουλειές είναι αντάξιες του AM.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 7.5/10

Άγγελος Μώρος.